Jak w krzywym zwierciadle

W tym miejscu miał znaleźć się inny tekst i do tego zamieszczony dużo, dużo wcześniej. Można w przenośni powiedzieć, że na mojej stronie zapanowała „blogowa flauta”, ale w moim prywatnym życiu było raczej „sztormowo”. Ten post będzie znacznie różnił się od dotychczasowych - będzie krótszy, bardziej osobisty, a zmusił mnie do tego splot różnych wydarzeń.  

Jakiś czas temu, otrzymałem wezwanie do sądu, które obligowało mnie do stawienia się przed obliczem Temidy. Podczas rozprawy (dotyczącej spadku) okazało się, że…. moja obecność (a także brata) jest zbyteczna. Powód. Jedna z kluczowych osób w sprawie, źle zrozumiała informacje, jakie jej przekazano w sądzie przed złożeniem pozwu, co w konsekwencji spowodowało, że mój udział w sprawie był mniej przydatny niż piąte koło u wozu. Budynek sądu opuszczałem zawiedziony, zresztą nie tylko ja. Dwanaście godzin spędzonych w podróży i wydane na bilety ponad dwieście złotych, to na kieszeń emeryta dość znaczna suma pieniędzy. W tym miejscu, używając w dalszym ciągu terminologii żeglarskiej, kończy się flauta, a zaczyna - burza.

Udaliśmy się na „upadające ranczo” – tak nazywam gospodarstwo, w którym mieszkała moja Matka. Tam, na miejscu podczas omawiania różnych spraw dotyczących sprzedaży „rancza”, coś w rodzaju  przerywnika, usłyszałem pod swoim adresem wiele bardzo krytycznych słów. Spadły one na mnie niczym (przysłowiowy) grom z jasnego nieba. Wystarczyła chwila, bym doznał olśnienia. Wciśnięto mi do ręki plik zadrukowanych kartek. Były to skopiowane posty z mojego bloga. Zostawiłem sobie kilka kartek z tego pliku, które mogą być mi potrzebne. Ktoś okazał się nierozważny, niemyślący, ponieważ do skopiowania moich stron użył… drugich, niezadrukowanych stron dokumentów stanowiących własność urzędu miejskiego. Każdy, średnio rozgarnięty człowiek wie, że obowiązują procedury, które szczegółowo określają obieg dokumentów, ich archiwizację i sposób niszczenia. Ktoś działał na moją szkodę – przeciwko mnie, ale zapomniał, że kij ma dwa końce. Koniec przeznaczony dla mnie okazał się mało skuteczny, ponieważ wiem jak chronić się (w tym przypadku), prymitywnym wampiryzmem energetycznym. Drugi koniec niczym bumerang powróci do tej osoby, jestem tego pewien. Nie chciałbym, żeby moje dokumenty, czy kogoś innego, złożone gdzieś w urzędzie podzieliły los, tych, które trafiły do moich rąk, dlatego muszę zareagować na tego rodzaju nieprawidłowości, a właściwie głupotę pracownika urzędu.

Powracam do głównego wątku. Zarzucono mi, że na blogu, cytuję: 1. „Wychwalam się, jakim to byłem dobrym ojcem”; 2. „Użalam się nad własnym losem”; 3. W końcu usłyszałem, że „chyba niedługo założę habit, ponieważ mam zostać… zakonnikiem”. Totalna, kosmiczna bzdura, o czym wie każdy, kto zagląda na moją stronę. Mój blog nie jest pamiętnikiem i zapewniam, że nim nie będzie. Całość zarzutów mógłbym skwitować krótkim stwierdzeniem – Nie ważne co mówią - ważne kto mówi. Zostałem niejako przywalany do tablicy, dlatego chcę przy niej chwilę pozostać i wyjaśnić niektóre kwestie, ku przestrodze dla innych, których może spotkać podobna „niespodzianka”, oby nie! Jedno zgniłe jabłko niezauważone w porę, może „zarazić” pozostałe. Regułą jest to, że autorami różnych tego rodzaju „sensacyjek”, są osoby, które na piersiach noszą znaki krzyża, a w ustach frazes: „jestem katolikiem”, którego regularnie nadużywają, przyjmują komunię, czym profanują ten święty sakrament, być może czynią to nieświadomie (?).   

Tu, jak przysłowiowe szydło z worka, wychodzą braki… edukacyjne osób, które stawiają mi te absurdalne zarzuty. Logiczne rozumienie czytanego tekstu to podstawa, bez której wszystko „dostaje w łeb”, nawet traktat napisany przez światowej sławy naukowca, staje się abstrakcją. Moja była kochana Polonistka – Alicja, mówiła: „Muszę was nauczyć języka polskiego przynajmniej w takim stopniu, byście w przyszłości nie żądali ode mnie zwrotu pieniędzy za edukacyjne braki”. W tym miejscu moim adwersarzom (dla nich może to niezrozumiały wyraz) udzielę porady, które dość dużo kosztują, ale tym razem dokonam wyjątku. Wydaje mi się, że najwłaściwszą dla nich lekturą, przynajmniej na obecną chwilę, są kolorowe pisma, w których tekst jest zagłuszany dziesiątkami skandalizujących zdjęć z cyklu – jedna pani drugiej pani, albo ten pan z tamtą panią, itp.

Cały ten (pozorny) epizod, mógłbym pominąć milczeniem, ponieważ dotyczy mnie – mojej osoby, ale jak wspomniałem wcześniej, może spotkać „coś” podobnego każdego z Was moi kochani, a zgłębiających ezoterykę w szczególności. Nie zapominajmy, że w oczach większości ludzi jesteśmy postrzegani, jako „ci inni”, niekiedy, jako nawiedzeni, często traktują nas, jako dziwaków. Każdy, kto decyduje się zgłębiać ezoterykę, powinien wkalkulować w swoje życie, tego rodzaju drobne „niedogodności”. 

Powiedzenie:, Co cię nie zabije – to cię wzmocni, utwierdziło mnie w przekonaniu, że muszę robić, – co robię. Ten kubeł zimnej wody, wylany na moją głowę, stał się dodatkowym, nowym impulsem do działania, do istnienia ze swoim blogiem w Internecie. Ponadto, a może przede wszystkim

Zapewniam, że mój blog, nie będzie „internetowym maglem”,

targowiskiem, wykorzystywanym do rozsiewania złych energii.

NIKT na to nie ma przyzwolenia i go mieć nie będzie.

  

Jest jednak wielki pozytyw mojego „burzliwego” wyjazdu. Po kilkunastu latach, spotkałem się Kolegą Mirkiem i Jego Żoną Jadzią. Zostałem przez Nich przyjęty iście po królewsku - okazali mi wiele serca i gościnności. Z tego miejsca jeszcze raz mówię: Dziękuję Wam Kochani – Jadziu i Mireczku za dwa dni, które upłynęły na wspomnieniach, ucztowaniu, zwiedzaniu miasta, co pozostanie w mojej pamięci do końca życia.      

 Ez[o]